Przemysław Piotrowski i Igor Brudny znowu w formie. Tym razem mój ulubiony komisarz Brudny odpoczywa w Bieszczadach, ale jako że kłopoty to jego specjalność, nie za długo może pozwolić sobie na relaks i nic nie robienie. Okazuje się, że tuż pod jego nosem giną dwie turystyki. Brudny postanawia oczywiście dowiedzieć się co się z nimi stało, a to co odkrywa przy okazji tego śledztwa, okazuje się jedynie wierzchołkiem góry kłamstw i tajemnic.
Znowu świetnie się bawiłam. Znowu było nieco mrocznie i ciekawie, choć muszę przyznać że ta część wciągnęła mnie najmniej ze wszystkich poprzednich części. Nie zmienia to jednak mojej opinii że uwielbiam serię z Igorem Brudnym i już czekam na kolejny tom.

Przemysław Piotrowski i Igor Brudny znowu w formie. Tym razem mój ulubiony komisarz Brudny odpoczywa w Bieszczadach, ale jako że kłopoty to jego specjalność, nie za długo może pozwolić sobie na relaks i nic nie robienie. Okazuje się, że tuż pod jego nosem giną dwie turystyki. Brudny postanawia oczywiście dowiedzieć się co się z nimi stało, a to co odkrywa przy okazji tego...

Gdy pojawia się nowy Brudny, rzucam wszystko i czytam tylko to. Kolejna cześć i znów rewelacja! Mocny thriller z Bieszczadami w tle.

Gdy pojawia się nowy Brudny, rzucam wszystko i czytam tylko to. Kolejna cześć i znów rewelacja! Mocny thriller z Bieszczadami w tle.

No to dość mocna książka, podobała mi się, polubiłam Brudnego :)

No to dość mocna książka, podobała mi się, polubiłam Brudnego :)

Autor bardzo się przykłada do każdej ze swoich powieści. Dzięki temu, czytając można się zatracić tym razem w samych bieszczadzkich lasach. Jeszcze jak się zerknie na mapy... Coś wspaniałego. Cisza, spokój, a jednocześnie niepokój i strach. Z niecierpliwością czekam na następną opowieść.

Autor bardzo się przykłada do każdej ze swoich powieści. Dzięki temu, czytając można się zatracić tym razem w samych bieszczadzkich lasach. Jeszcze jak się zerknie na mapy... Coś wspaniałego. Cisza, spokój, a jednocześnie niepokój i strach. Z niecierpliwością czekam na następną opowieść.

Autorowi udało się powrócić w wielkim stylu, kryminał na poziomie, strony same uciekaja napięcie rośnie.....trochę lasu, legend.... ale znów zło z którym trzeba się mierzyć.....i komisarz to robi , oczywiście po swojemu

Autorowi udało się powrócić w wielkim stylu, kryminał na poziomie, strony same uciekaja napięcie rośnie.....trochę lasu, legend.... ale znów zło z którym trzeba się mierzyć.....i komisarz to robi , oczywiście po swojemu

Kiedy pojawia się kolejny tom cyklu z Igorem Brudny Przemysława Piotrowskiego, to tak mniej więcej od trzeciej części, zawsze sobie mówię, może już dość, może więcej nie dam się wciągnąć w rzeczywistość komisarza i co? I nic. Przeczytałam i czwartą i piątą część, a teraz przyszła kolejna na szóstą i chociaż nie byłam przekonana, to wciągnęłam "Smolarza" i… nie żałuję, bo to była bardzo udana część. Było wyjątkowo mrocznie i klimatycznie, czyli dokładnie tak jak w kryminałach lubię najbardziej.
A tym razem komisarz Brudny przenosi się w Bieszczady. Tu na końcu świata, w odludnej zielonej przestrzeni bynajmniej nie jest jednak spokojnie. Dochodzi tu zaginięcia dwóch turystek , gdzie tajemnice są głęboko zakorzenione w ziemi i historii, dochodzi do zaginięcia dwóch turystek, co staje się zapowiedzią serii nieprzewidzianych zdarzeń, które burzą spokój lokalnej społeczności. To one sprawiają, że ożywiają legendę o ponurym smolarzu.
I tu robi się naprawdę przerażająco, gdyż te opowieści o owym smolarzu powodują, że włos się na głowie jeży. Piotrowski mistrzowsko kreśli atmosferę tajemnicy i niepokoju, co sprawia, że kartka po kartce i nawet nie wiadomo, a z wypiekami na twarzy czeka na nas finał. A że bez Igora Brudnego ta opowieść nie miałaby sensu, to i tutaj musi on znaleźć się w centrum zainteresowania jest komisarz. A że to postać złożona, i mocno poturbowana, to właśnie tutaj na bieszczadzkich połoninach chce odnaleźć spokój. Tylko plany planami, a on czy chce czy nie chce musi się zaangażować w dochodzenie.
To co tym razem gra w tej części idealnie to połączenie kryminalnej intrygi z psychologicznymi wątkami. To sprawia, że "Smolarz" jest nie tylko thrillerem, ale także studium ludzkiej psychiki i moralności. Piotrowski nie ogranicza się tylko do opisu śledztwa, ale wplata w narrację lokalne legendy i folklor, co nadaje książce niepowtarzalny klimat. Poza tym jak ktoś lubi bieszczadzkie szlaki to już ten fakt powinien zachęcać do .
Jeśli zatem chcecie się dowiedzieć co wspólnego z aktualnym śledztwem ma dawna legenda o smolarzu to nie zwlekajcie z lekturą. Ja tym razem jestem zachwycona, a to co oznacza, że po siódmą część też sięgnę, jak tylko wyjdzie.

Kiedy pojawia się kolejny tom cyklu z Igorem Brudny Przemysława Piotrowskiego, to tak mniej więcej od trzeciej części, zawsze sobie mówię, może już dość, może więcej nie dam się wciągnąć w rzeczywistość komisarza i co? I nic. Przeczytałam i czwartą i piątą część, a teraz przyszła kolejna na szóstą i chociaż nie byłam przekonana, to wciągnęłam "Smolarza" i… nie...

Świetna

Świetna

O taki powrót Brudnego nic nie robiłam 😁
Poprzednia część mnie wymęczyła ale wraz w "Smolarzu" powrócił stary dobry Igor 👍

O taki powrót Brudnego nic nie robiłam 😁
Poprzednia część mnie wymęczyła ale wraz w "Smolarzu" powrócił stary dobry Igor 👍

Rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady. Pewnie znacie to powiedzenie. Byliście już w Bieszczadach? Ja niestety jeszcze nie.

Igor Brudny właśnie rzucił wszystko i wyjechał w Bieszczady. Mieszka w starej chacie z dala od ludzi. Co jakiś czas jednak pod jego dom trafia jakiś zbłąkany turysta. I tak przypadkowo pojawiają się u niego dwie turystki, którym pomaga naładować telefony.
Kilka dni później pojawia się u Brudnego policja. Turystki, którym pomógł, zaginęły. Podejrzenia padają na sąsiada Igora, Samuela, który zajmuje się wypałem drewna. Brudny nie wierzy w jego winę i rozpoczyna śledztwo na własną rękę.
Obcy na tym terenie nie są mile widziani. Zwłaszcza tacy, którzy węszą, wypytują i próbują przerwać panującą od lat zmowę milczenie.
Ile prawdy jest w legendzie o ponurym smolarzu?

"Smolarz" to szósta już część cyklu z komisarzem Igorem Brudnym. Tym razem akcja, jak już wiecie, rozgrywa się w malowniczych Bieszczadach.
Po raz pierwszy usłyszałam o zawodzie smolarza i wypale drewna w bieszczadzkich lasach. Muszę przyznać, że jest to bardzo ciekawy wątek, który dodaje książce klimatu. Podobnie jak legenda o smolarzu, który porywa turystów. Ta część ma więc trochę inny klimat niż poprzednie tomy. Dla mnie to oczywiście plus.

Brudny jest w formie. Mimo że próbuje oderwać się wszystkiego, odzyskać spokój, to szybko angażuje się w śledztwo. Nie potrafi przejść obojętnie obok zaginięcia turystek, które poznał przypadkiem. Jego policyjny nos od razu czuje, że coś w tej sprawie nie gra. I szybko łączy teraźniejsze wydarzenia z trudną przeszłością tego regionu.
Przemysław Piotrowski połączył prawdziwe wydarzenia z historii regionu z fikcją literacką. Wszystko łączy się i tworzy spójną, ciekawą całość.

Niezmiennie seria z Brudnym pozostaje jedną z moich ulubionych. I już bardzo się cieszę na kolejny zapowiedziany już tom.

Rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady. Pewnie znacie to powiedzenie. Byliście już w Bieszczadach? Ja niestety jeszcze nie.

Igor Brudny właśnie rzucił wszystko i wyjechał w Bieszczady. Mieszka w starej chacie z dala od ludzi. Co jakiś czas jednak pod jego dom trafia jakiś zbłąkany turysta. I tak przypadkowo pojawiają się u niego dwie turystki, którym pomaga naładować...

Mam wrażenie, jakby koncepcja na zakończenie została zmieniona w ostatniej chwili, a rozwiązanie zagadki dopisane na kolanie.
Uwielbiam serię o Brudnym i uwielbiam bieszczadzki klimat, ale coś mi tutaj nie do końca zagrało.

Mam wrażenie, jakby koncepcja na zakończenie została zmieniona w ostatniej chwili, a rozwiązanie zagadki dopisane na kolanie.
Uwielbiam serię o Brudnym i uwielbiam bieszczadzki klimat, ale coś mi tutaj nie do końca zagrało.